Папата Франциск беше првиот језуит и првиот латиноамериканец, како и првиот член на црковниот ред од Григориј XVI (1831–1846) и првиот неевропеец по Григориј III (731–741) кој ја зазеде оваа позиција.
Секуларното име на папата било Хорхе Марио Бергољо. Роден е на 17 декември 1936 година во Буенос Аирес, главниот град на Аргентина.
Според Енциклопедија Британика Хорхе Марио Бергољо бил син на италијански имигранти во Аргентина. По завршувањето на средното хемиско училиште кратко работел во индустријата за преработка на храна, но почувствувал повик кон црквата.
Кога имал околу 21 година, доживеал тешка пневмонија што довело до отстранување на дел од десното белодробно крило.
Тој влегол во језуитскиот новотичан во 1958 година, а потоа се посветил на академска обука, студирајќи хуманитарни науки во Сантијаго, Чиле, и се стекнал со лиценца (еквивалент на магистерски студии) по филозофија во провинцијата Буенос Аирес.
По дипломирањето предавал литература и психологија во гимназијата, а истовремено се запишувал и на студии по теологија. Тој бил ракоположен за свештеник во 1969 година, а последните завети ги дал во језуитите во 1973 година, по што бил надреден (поглавар) на Језуитската провинција Аргентина (1973–79).
Годините на „валканата војна“ и јазуитството
Бергољо беше на чело на аргентинските језуити во времето на воениот удар во 1976 година, предводен од генералот Хорхе Рафаел Видела. За време на таканаречената „Валкана војна“ (1976–1983), кампања водена од воената диктатура против левичарските сили и другите субверзивни субверзивци, помеѓу 10.000 и 30.000 луѓе беа „исчезнати“ (киднапирани, мачени и обично убиени) од војската и полицијата.
Бергољо подоцна тврдеше дека сокрил неколку луѓе од властите, па дури и им помогнал да избегаат од земјата.
Во 1976 година исчезнаа двајца језуити кои работеа во сиромашни населби; пет месеци подоцна биле пронајдени живи, но дрогирани на нива.
Со години по „Валканата војна“, Бергољо беше предмет на контроверзии за неговата улога во киднапирањето и ослободувањето на свештеникот. Некои го критикуваа дека не ги штити свештениците, па дури и го обвинија дека ги предал тие луѓе на режимот. Други го прифатија сведочењето на Берголи дека тој тајно интервенирал кај режимот за да обезбеди нивно ослободување. Тужбата против Бергољо за соучество во исчезнувањето на свештеникот на крајот беше отфрлена.
Бергољо бил застапник на сиромашните
Во 1980-тите Бергољо служел како професор во семинаријата и ректор, а посетувал и постдипломски студии по теологија во Германија. Во 1992 година бил назначен за помошен епископ на Буенос Аирес. Тој беше назначен за надбискуп на Буенос Аирес во 1998 година (тоа ја вршеше до неговиот избор за папа), а за кардинал беше посветен во 2001 година.
За време на економската криза во Аргентина која започна во доцните 1990-ти и кулминираше во 2002 година со брзата девалвација на националната валута, Бергољо разви јавна репутација за скромност, живеејќи во едноставен стан во центарот на градот наместо во резиденцијата на надбискупот и патувајќи со јавен превоз или пеш наместо со лимузина.
Тој стана гласен застапник на сиромашните и вешт политичар, вешто промовирајќи ги ставовите на црквата за социјалните прашања на состаноците со владините претставници. Неговиот теолошки конзервативизам, сепак, го стави во судир со левоцентристичките администрации на претседателот Нестор Кирхнер (2003–07) и неговата сопруга и наследничка, Кристина Фернандез де Кирхнер (2007–15). Бергољо беше особено остар критичар на социјалните иницијативи на Фернандез, вклучително и легализацијата на истополовите бракови во 2010 година. Фернандез, пак, го прикажа Бергољо како десничарски екстремист и поддржувач на диктатурата на Видела.
Во 2013 година станува првиот „Папа Фрањо“
Во февруари 2013 година, папата Бенедикт Шеснаесетти поднесе оставка поради старост и здравствени проблеми. Конклавата беше свикана на почетокот на март, зголемувајќи ги надежите дека наследникот на Бенедикт ќе биде избран и поставен пред претстојниот Велигден.
Бергољо бил избран на петтото гласање и го избрал името Фрањо, во чест на Свети Фрањо Асишки (1181/82–1226), кој живеел скромен живот во служба на сиромашните, како и потсетувајќи на Свети Францис Ксавиер (1506–52), еден од основачите на Језуитите.
Иако тој беше првиот папа Фрањо и нашироко се нарекува „Франциск I“, тој одби да го користи римскиот број I за да означи дека тој е првиот што го користел своето папско име. (Традиционално, римскиот број I не се додава на името на папата додека не се избере друг папа со исто име. Папата Јован Павле I [1978] беше првиот папа што го користеше бројот за време на неговиот понтификат.)
Фрањо го презеде раководството на црквата која беше на раскрсницата. На почетокот на 21 век, римокатолиците сочинувале повеќе од една шестина од светското население, а многумина живееле во Латинска Америка и Африка. Сепак, скандалите, особено со сексуалната злоупотреба на свештенството што започна во 1980-тите и 1990-тите, го поткопа угледот на црквата, особено во САД и Европа. Во своите први јавни обраќања и првата јавна миса, Фрањо повика на духовна обнова во црквата и поголемо внимание на страдањата на сиромашните, тој остро ги осуди силите што ја оттргнаа црквата од нејзиниот мисиски пат и ја ставија во опасност да стане „бедна невладина организација“. Тој, исто така, упати покана до неговите политички противници, вклучувајќи го и Фернандез, кого го покани на својот прв официјален папски говор. Сепак, тој налути некои традиционалисти со тоа што на настанот се појави во едноставна туника наместо традиционалните папски одежди.
Тој, исто така, направи чекор без преседан во 2013 година, кога назначи совет од осум кардинали да го советуваат за црковната политика. Неговата изјава таа година дека Христос „нè спаси сите нас“, дури и неверниците, беше широко протолкувана од медиумите како порака за достапност и добра волја кон атеистите и агностиците, иако портпаролот на Ватикан подоцна тврдеше дека Франциско бил погрешно протолкуван.
The post ОД ЈЕЗУИТ ДО ПРВ ЛАТИНОАМЕРИКАНЕЦ ПАПА Кој беше папата Франциск? appeared first on plusinfo.mk.
Прочитајте ја целата статија од изворот