Големиот смог во Лондон од 1952 година претставува една од најтешките еколошки катастрофи во историјата на Обединетото Кралство. Во периодот од 5 до 9 декември 1952 година, густ и токсичен смог го обвил градот, предизвикувајќи значителни здравствени проблеми и смртни случаи меѓу населението.
Основната причина за настанокот на овој смог била комбинацијата на невообичаено студено време, антициклонски услови и отсуство на ветер, што довело до задржување на загадувачките материи во атмосферата. Граѓаните, во обид да се загреат, согорувале големи количини јаглен со низок квалитет, кој испуштал високи концентрации на сулфур диоксид и други штетни честички. Дополнително, бројните термоелектрани на јаглен во Лондон, како што биле оние во Фулам, Батерси и во Гринич, значително придонеле за зголемување на загадувањето.
Смогот бил толку густ што видливоста се намалила на само неколку метри, што предизвикало прекин на јавниот превоз, освен на лондонското метро. Тоа го парализирало секојдневниот живот. Многу културни настани биле откажани, а луѓето биле принудени да носат маски за да се заштитат од штетните честички.
Првичните владини проценки наведувале дека околу 4.000 лица починале како директна последица на смогот, додека околу 100.000 лица се соочиле со здравствени проблеми. Сепак, поновите истражувања сугерираат дека бројот на жртви бил значително поголем, достигнувајќи меѓу 10.000 и 12.000 починати. Најпогодени биле постарите лица, децата и оние со претходни респираторни или кардиоваскуларни заболувања.
Овој трагичен настан ја истакнал потребата од итни мерки за контрола на загадувањето на воздухот. Како резултат, во 1956 година бил донесен Законот за чист воздух (Clean Air Act), кој вовел строги регулативи за употребата на јаглен и промовирал создавање „зони без чад“ во урбаните средини. Овие мерки доведле до значително подобрување на квалитетот на воздухот во Лондон и поставиле основа за понатамошни еколошки реформи.
